A fonte - La fuente

Aquí tesme outro día máis
eu a tí necesítoche
pero a túa a min non

Aínda que non créalo téñoche agarimo
é que a túa auga non pode ser mellor

Fonte de tres caños dime cal é o mellor
cada un ten un son, ao escoitalos
empezo a cantar unha canción

Os jilgueros acompáñanme
e non pode resultar mellor

De tanto ir fixen camiño
entre pedras e herbas
hai unhas roseiras e unha mimosa chea de flor

Téñome que ir á cidade
non se se me vai ir mellor ou peor
¡Adeus fonte de tres caños!
non se se volverei algún día ou non
Vou beber un poco mais túa auga, e cojer unha flor
Hai fonte se puidese levarte comigo!
É que eu a ti necesítoche aínda que a túa a min non

Outro día máis sen aquela auga
que para miña case era milagrosa

É aquel son que me facía cantar!
Fonte non te podo esquecer!

Non te dixen que ao coller a rosa
se me cravou unha espiña e non a podo tirar

Eu quixese algún día por alí volver camiñar
beber da túa auga, escoitar teu son
e volver a cantar

(traducción al castellano)

Aquí me tienes otro día más
yo a ti te necesito
pero tú a mi no.

Aunque no lo creas te tengo cariño
es que tu agua no puede ser mejor
(traduciendo...)

En el río - No río

Me siento atormentada
tengo que acercarme a ti.

Eres como un espejo
en el cual me veo la cara.
La transparencia de tu agua
me hace ver el fondo con tantas piedras lavadas.

Eres un río pequeño
pero para mí el más grande.

Te estoy hablando y no me contestas
¿es que te he ofendido por dicirte que eres pequeño?
También te dije que para mi el más grande.

Toco las hierbas de tu vera
que por ti están mojadas.
¡Ay río arriba, río abajo!
Dime si percibes mi mirada
¡es que necesito escucharte!

¿No ves que estoy atormentada?
Río, déjame en tu agua lavarme la cara
para no tener desasosiego,
para tener calma.

Aquí estoy sentada a tu vera
escuchando tu sonido
y tú percibiendo mi mirada.

Está cayendo la tarde
y si no fuese por tí seguiría atormentada.

Versión original en gallego:

Síntome atormentada
teño que achegarme a ti.

Es como un espello no cal véxome a cara.
A transparencia da túa auga
faime ver o fondo con tantas pedras lavadas.

Es un río pequeno
pero para min o máis grande.

Estouche falando e non me contestas
¿é que te e ofendido por dicirche que es pequeno?
Tamén te dixen que para min o máis grande.

Toco as herbas da túa beira
que por ti están molladas.
¡Hai río arriba, río embaixo!
Dime se percibes a miña mirada
¡é que necesito escoitarche!

¿Non ves que estou atormentada?
Río, deíxame na túa auga lavarme a miña cara
para non ter desasosego , para ter calma.

Aquí estou sentada a túa beira
escoitando o teu son
e ti percibindo a miña mirada.

Está caendo a tarde
e se non fose por tí
seguiría atormentada.